วัยรุ่นต่างแดนกับรอยแรกกลางตลาดค่ำ และทำไมเขาพูดซ้ำ ๆ ว่า “ยาชาแบบทา” คือ MVP ของคืนนั้น

ไฟนีออนรูปปลากระเบนกระพือปีกเหนือป้ายไม้เก่า ๆ ของร้านสักเล็ก ๆ กลางตรอกหลังตลาดค่ำย่านเมืองเก่าภูเก็ต ตัวอักษรสีขาวบนกระจกบานเลื่อนเขียนว่า “Neon Koi Atelier — Walk-in Welcome | มีบริการยาชาแบบทา” ด้านในเป็นห้องยาวพื้นปูนขัดมัน ผนังทาสีฟ้าหม่น มีรูปพิมพ์ปลาคาร์ปสีน้ำ กระถางลิ้นมังกร และตู้โชว์เรียงขวดหมึกสักเป็นชั้นสูงเหมือนกำแพงสี เสียงดนตรีฟังก์ป๊อปสากลจากลำโพงเล็ก ๆ ดังพอให้ได้ยินเบสกระเด้งเป็นจังหวะ ผสมกับเสียงคนขายโรตีหน้าซอยตะโกนเรียกลูกค้าเป็นระยะ

เด็กหนุ่มผมหยักศกสีเข้มตัวสูงโปร่งเดินฝ่าฝูงชนเข้ามา เขาสะพายเป้แคนวาสขนาดกลาง เสื้อยืดกราฟิกวงดนตรีสเปนซีดจนลายแตก กางเกงคาร์โก้สีกากีขาดปลายเข่าข้างหนึ่ง บนข้อมือมีสายรัดผ้าผูกจากงานเทศกาลดนตรี เขายื่นพาสปอร์ตสีแดงเลือดหมูให้อย่างสุภาพ หน้าปกปั๊มตราอาร์เจนตินา ชื่อตามนั้น: เอ็นโซ ซันโตรี อายุ 19 ปี เขาวางโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์เปิดอัลบั้ม “ideas” เลื่อนรูปอย่างรวดเร็ว—สายฟ้าย่อส่วน ดาวห้าแฉกล้อมเส้นขอบบาง และปลาวาฬมินิมัลที่ครีบเหมือนสัญลักษณ์ยิ้ม

เจ้าของร้านโผล่หน้าออกมาจากห้องด้านหลัง เขาเป็นชายไทยรูปร่างสมส่วน สวมเสื้อคอปาดสีดำ กางเกงผ้าทรงหลวม ผมรองทรง สวมแว่นใส เคราสั้นเก็บเรียบ บนหน้าอกซ้ายมีป้ายชื่ออะคริลิก “ธีรยุทธ ‘ปูน’ กุลรัชตะหิรัญ — Artist” อายุ 33 ปี เขายกมือไหว้ทักทายแบบรวบรัด เชิญเด็กหนุ่มนั่งบนโซฟาผ้าสีเทาข้างหน้าต่าง จากนั้นหยิบแท็บเล็ตเปิดฟอร์มยินยอมภาษาอังกฤษ และแบบฟอร์มยินยอมใช้ ยาชาแบบทา แยกหน้าให้เซ็น เขาชี้ข้อกำหนดเรื่องอายุ 18+ การทดสอบแพ้เฉพาะจุด และข้อจำกัดสำหรับผู้มีโรคผิวหนังเฉพาะที่ เอ็นโซก้มหน้ากรอกข้อมูล กดติ๊ก No ทุกช่อง แสกนพาสปอร์ต เสียงเครื่องอ่านดังติ๊ดสั้น ๆ

ธีรยุทธหยิบชุดปากกาเมจิกปลายแหลม วาดจุดไกด์บนท่อนแขนขวาด้านนอกของเอ็นโซในตำแหน่งครึ่งทางระหว่างข้อศอกกับข้อมือ “ขนาดนี้โอเคไหม” เขาถามเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงไทยชัด เขาชี้โปสเตอร์บนผนังที่มีไอคอนหลอดครีมพร้อมตัวหนังสือไทย-อังกฤษตัวหนา “บริการยาชาแบบทา (Lidocaine ) — ทาก่อนเริ่ม 45-75 นาที พร้อมแรปและแพตช์เทสต์” เอ็นโซพยักหน้าทันที เขายกนิ้วชี้ขึ้นหนึ่งครั้ง เหมือนจะบอก “ของสิ่งนี้แหละ”

เจ้าหน้าที่ผู้ช่วยสาวผมหางม้าชื่อ กอหญ้า อายุ 24 ปี เดินเข้ามาวางถาดสแตนเลส มีซองเข็มซีล 3RL, 5RL, ถ้วยหมึกจิ๋ว ก๊อซปลอดเชื้อ แหนบปลายมน แอลกอฮอล์ และขวดสเปรย์น้ำเกลือ “เดี๋ยวหนูเตรียมผิวให้นะคะ” เธอสวมถุงมือไนไตรล์สีดำ ฉีกซองสำลี เทคลอเฮกซิดีนลงเล็กน้อย เช็ดผิวเป็นวงจากกลางออกนอก ทิ้งไว้ให้แห้ง เธอบีบครีมขาวนวลจากหลอด ยาชาแบบทา ขนาด 30 กรัม ปาดให้ชั้นครีมเสมอกัน แล้วปิดด้วยแรปพลาสติก ไล่ฟองด้วยไม้พาย เข็มนาฬิกาบนสมาร์ตวอตช์ของธีรยุทธถูกตั้งเตือน 45 นาที

ระหว่างรอ เด็กวัยรุ่นไทยสามคนใส่เสื้อทีมบาสเดินกรูกันเข้ามาดูบอร์ดงานโชว์ พูดคุยหัวเราะเสียงดังพอสมควร คนหนึ่งชี้โปสเตอร์ “AFTERCARE” ที่มุมซ้ายล่าง “ล้าง-ซับ-ทาบาง ๆ—ฟิล์ม 24–48 ชม.” อีกคนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปโปสเตอร์ “ยาชาแบบทา” เซฟไว้ กลิ่นชาจัสมินจากเครื่องพ่นไอน้ำอบอวล เอ็นโซเอนหลังพิงโซฟา แกะสายรัดข้อมืองานเทศกาลออกดูแล้วใส่กลับ เขาเปิดแอปเพลง กดเพลย์เพลงร็อกละติน เสียงสั่นเบา ๆ ผ่านหูฟังไร้สายข้างหนึ่ง เขายกนิ้วเคาะเข่าตามจังหวะ

สัญญาณเตือนสั่นเมื่อครบเวลา ธีรยุทธกลับมาที่เตียงสัก ปลดแรป เช็ดครีมออกอย่างพิถีพิถัน เขาลอกสติ๊กเกอร์แบบลงบนแขน “หันมาทางไฟนิดหนึ่งครับ” เขาขยับโคมไฟแขนยาวให้เงาตกทางเดียว ไฟเฉพาะจุดสีวันเดย์ไลต์ส่องลงพอดี เขาเสียบเข็ม 3RL ตรวจแรงเครื่อง ฟังเสียงมอเตอร์แล้วพยักหน้า โบกมือเรียกให้กอหญ้าเปิดระบบดูดควัน

เสียงเครื่องสักเริ่ม “หึ่ง” เบา ๆ ธีรยุทธลงเส้นแรกหลบแนวเส้นเลือดและขนละเอียด เอ็นโซวางแขนบนพนักรองแขน ปรับข้อมือจนองศาพอดี เขามองเส้นดำบาง ๆ ที่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น เสียงรองเท้าแตะแกว่งพื้นของผู้หญิงฝรั่งวัยสามสิบปลายที่เดินเข้ามาพร้อมแฟนดังแผ่ว ๆ ทั้งคู่หยุดมองกระจกโชว์ผลงานด้านข้าง เขยิบเข้าหากันเพื่อดูละเอียด

ธีรยุทธหยุดเช็ดหมึกส่วนเกิน ฉีดสเปรย์น้ำเกลือเย็น ๆ ซับบาง ๆ วางบาล์มไร้น้ำหอมชั้นโปร่งเพื่อให้เข็มลื่นขึ้น เขาขยับเปลี่ยนเข็มเป็น 5RL เพื่อเน้นมุมคมเล็ก ๆ ของสายฟ้า และเตรียมจุดตัวอักษรช่วงสั้น ๆ เขาบอก “หายใจตามปกติครับ ถ้ามีช่วงไหนชาจางลงบอกได้” เอ็นโซชูนิ้วโป้งหนึ่งทีเป็นสัญญาณรับรู้ เพลงเปลี่ยนเป็นบีทเร็วขึ้น เขายกตาขึ้นสบกระจกเงาแล้วหันกลับมาดูเข็มที่เคลื่อนไปตามรอยแบบ

ลูกค้าชายไทยวัยสี่สิบกว่าในเสื้อโปโลสีกรมเข้ามาใหม่ เขาถือหมวกกันน็อกไว้ในมือ เดินตรงไปอ่านบอร์ด “Numbing FAQ” อย่างตั้งใจ กอหญ้ายืนอธิบายสั้น ๆ ว่า ยาชาแบบทา ใช้พื้นที่เล็ก-กลาง ทิ้งไว้ 35–45 นาที ต้องแพตช์เทสต์ก่อน ไม่ควรใช้กับพื้นที่กว้างเกินไปในครั้งเดียว เขาพยักหน้าหนัก ๆ แล้วจดรูปหลอดครีมที่โปสเตอร์ด้วยมือถือ

ธงราวสีส้ม-ฟ้าจากตลาดค่ำด้านนอกสะท้อนแสงเข้ามาบนพื้นร้านเป็นเส้นพาดยาว กระดิ่งประตูดังทุกครั้งที่คนเข้าออก กลิ่นโรตีช็อกโกแลตลอยแวะมาทักทายแล้วหายไป ธีรยุทธลากเส้นสุดท้ายของสายฟ้า เขาปรับความเข้มหมึกให้เข้มขึ้นเล็กน้อย ตัดขอบตัวอักษรให้คมพอดี เขาเอียงหน้าให้เงาไฟเปลี่ยนมุม ตรวจความสม่ำเสมอของเส้นด้วยตาเปล่าหนึ่งรอบ พิสูจน์อีกครั้งด้วยการซับหมึกออกจนผิวสะอาด แล้ววางเครื่องลง เสียงฮัมดับลงในทันที

เขายื่นกระจกวงกลมให้ เอ็นโซยกแขนขวาขึ้นระดับหน้า เอียงข้อมือช้า ๆ สายฟ้าขนาดไม่ใหญ่กว่าปลายนิ้วโป้งวางขนานกล้ามแขน ตัวอักษรสองพยางค์สั้น ๆ อยู่ใต้ฐานลิ่มแหลม เขาแย้มยิ้มยกมุมปากและพยักหน้าเร็ว ๆ สองครั้ง กอหญ้าหยิบฟิล์มใสกันน้ำแปะให้ครอบพื้นที่ กดขอบให้แนบสนิทตามแนวกล้ามเนื้อ เธอยื่นแผ่นพับ “AFTERCARE” ภาษาอังกฤษให้ ชี้ทีละข้อ “ล้างด้วยสบู่อ่อน เช้า-เย็น ซับแห้ง ทาโออินท์เมนต์บาง ๆ วันละครั้ง-สองครั้ง หลังถอดฟิล์ม หลีกเลี่ยงแดดจัด น้ำสระ 14 วัน ไม่แกะสะเก็ด ถ้าผิดปกติแชตหาเราในไลน์นี้ได้เลย” เธอแตะคิวอาร์โค้ดข้างแผ่นพับ เอ็นโซหยิบมือถือขึ้นสแกน บัญชีไลน์อย่างเป็นทางการของร้านเด้งขึ้นบนจอ

เขาชำระเงินผ่านคิวอาร์โค้ด หน้าจอขึ้นคำว่า “PAID” เขาหยิบธนบัตรสกุลบาทวางลงในถ้วยทิปเซรามิก ใต้ถ้วยมีสติกเกอร์ตัวอักษรไทยเขียน “ขอบคุณครับ/ค่ะ” เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปแขนตัวเองในกระจกอีกครั้ง ใส่สติกเกอร์ตัวหนังสือ “First time. MVP = ยาชาแบบทา” พร้อมอีโมจิสายฟ้าและปลาคาร์ป เขาแท็กร้านและใส่โลเคชัน “Old Town Night Market”

ประตูเปิดรับคู่รักวัยยี่สิบปลาย ๆ สัญชาติสิงคโปร์เข้ามา พวกเขาเลือกงานเส้นคู่ที่ข้อเท้า ธีรยุทธอธิบายโปรโตคอลอีกครั้ง ชี้ให้เห็นข้อควรระวังของ ยาชาแบบทา กับตำแหน่งที่ผิวบางมาก และเสนอให้ใช้เฉพาะคนที่กังวล เขาทาครีมแรปให้ฝ่ายที่ต้องการ อีกฝ่ายขอไม่ใช้เพื่อเปรียบเทียบประสบการณ์ ทั้งคู่หัวเราะแล้วพยักหน้า คนนอกหันมองแล้วอมยิ้มตาม เสียงเครื่องสักอีกชุดเริ่มทำงานพร้อมกันสองตัวเป็นคอรัสเบา ๆ

เอ็นโซกลับเข้ามาในร้านช่วงเกือบสี่ทุ่ม เขามีเพื่อนใหม่สองคนชาวมาเลเซียเดินตามมาด้วย คนหนึ่งถือโรตีช็อกโกแลต อีกคนถือชาเย็นแก้วใหญ่ เขายกแขนให้ดูฟิล์มใสอีกครั้งและชี้โปสเตอร์ “Numbing & Aftercare” ให้เพื่อนถ่ายรูป เฟรมกล้องจับสติกเกอร์รูปหลอดครีมบนโปสเตอร์อย่างชัดเจน พร้อมตัวหนังสือไทย “ยาชาแบบทา” ตัวหนาใต้ภาพ

ก่อนปิดร้าน ธีรยุทธหยิบสมุดบันทึกยาวสีกรมขึ้นมาจากลิ้นชัก เขียนบรรทัดใหม่ด้วยปากกาเจลสีดำ “23/11 — mini lightning + micro text — outer forearm — ยาชาแบบทา Lidocaine — patch test OK — wrap 40’ — reaction 0 — duration 32’” เขาวางปากกา ตรวจเช็กถังขยะติดเชื้อ ผูกปากถุงไล่อากาศ บิดฝาถังจนล็อก กอหญ้าเช็ดเคาน์เตอร์ด้วยแอลกอฮอล์ เรียงซองเข็มสำรองเข้ากล่องตามวันหมดอายุที่สติกเกอร์มุมขวา

วันรุ่งขึ้น บ่ายสอง เอ็นโซโผล่มาตามนัดตรวจฟิล์ม เขายกแขนให้ดู ฟิล์มเรียบ ไม่มีฟอง เขายืนตรงข้างหน้าต่างรับแสง เธอใช้ไฟส่องเฉพาะจุดตรวจอีกครั้ง “ดีมาก ถอดพรุ่งนี้นะคะ ล้าง-ซับ-ทาบาง ๆ ตามใบนี้ค่ะ” กอหญ้าสอดซองครีมบำรุงไร้น้ำหอมขนาดทดลองให้หนึ่งซอง และย้ำ “อย่าลืมกันแดดหลังแผลหาย” เอ็นโซชูนิ้วโป้งหนึ่งที แล้วหยิบสติ๊กเกอร์ตราร้านที่มีปลาคาร์ปและตัวอักษร “Neon Koi” ติดลงบนเป้ผ้า

ช่วงเย็นวันเดียวกัน กลุ่มวัยรุ่นไทยอีกสามคนในชุดนักเรียนปลดกระดุมบนสุดเข้ามาชะโงกหน้าดูโปสเตอร์ ให้ความสนใจไอคอนหลอดครีม “ร้านมี ยาชาแบบทา ด้วยเหรอวะ” คนหนึ่งพูดเพลาเสียง กอหญ้าพยักหน้าแล้วชี้ตาราง “พื้นที่เล็ก 30–40 นาที พื้นที่แน่น 45-75 นาที ไม่เกินสองฝ่ามือ” ทั้งสามถ่ายรูปเก็บไว้ แลกไอจีร้านและนัดแฮชแท็กกันในสตอรี่วันหน้า

ค่ำวันศุกร์มีฝนปรอย เสียงน้ำหยดจากชายคาหน้าร้านดังปะทะถังโลหะที่คนขายน้ำอ้อยวางไว้ เอ็นโซส่งสตอรี่ “Day 3” จากห้องพักโฮสเทล เขาถ่ายคลิปมือกำลังล้างรอยสักด้วยสบู่อ่อน น้ำไหลผ่านฟิล์มที่เพิ่งถอด ทิชชู่ซับแห้งวางข้าง ๆ เขาบีบโออินท์เมนต์ออกเล็กน้อย ทาบาง ๆ ให้เงาแว้บหนึ่ง แล้วชูแขนตรงกล้อง เขาใส่ตัวอักษรภาษาอังกฤษสั้น ๆ “Shout-out to ยาชาแบบทา—made it easy.” แท็กบัญชีร้าน และสติกเกอร์ปลากระเบนไฟนีออน

เสาร์บ่าย เขากลับมาที่ร้านพร้อมกล่องช็อกโกแลตสเปนเล็ก ๆ เป็นของฝาก เขาวางลงบนเคาน์เตอร์ ก้มหัวเล็กน้อย ธีรยุทธยกมือไหว้ รับกล่องแล้ววางไว้มุมหลัง เขาตรวจรอยสักอีกครั้ง แผลกำลังลอกบาง ๆ เรียบและสะอาด เขาชี้ข้อควรระวังต่ออีกไม่กี่วัน เอ็นโซยกมือทำท่าขอบคุณ ออกเสียงไทยชัดคำเดียว “ขอบคุณครับ” กอหญ้าหัวเราะเบา ๆ พร้อมปรบมือหนึ่งครั้ง

ก่อนที่เอ็นโซจะออกจากร้าน เขาหยุดหน้าประตู กระจกสะท้อนแสงหลอดนีออนรูปปลากระเบน เขาเอียงแขนให้แสงพาดบนตัวอักษรและสายฟ้า เขาไม่พูด แต่ยิ้มกว้าง ยกมือทำท่าฟาดกำปั้นกับอกเบา ๆ แล้วชี้สติ๊กเกอร์บนกระจก “มีบริการ ยาชาแบบทา” เพื่อนใหม่จากโฮสเทลที่ยืนรออยู่หน้าร้านหัวเราะแล้วโบกมือเรียก เขาผลักประตูออกไป เสียงกระดิ่งสองครั้งดังตามหลัง

ด้านใน ธีรยุทธปิดไฟดวงหน้า เปิดไฟดวงหลัง ปรับแสงร้านเป็นโหมดเย็นขึ้น เขาหยิบแฟ้ม SDS & Protocol ออกมาตรวจล็อตหลอดครีมใหม่ที่เพิ่งมาส่งเมื่อบ่าย เปลี่ยนสติกเกอร์ติดวันเปิดใช้ เขาวางหลอด ยาชาแบบทา กลับเข้าถาดสแตนเลสตำแหน่งเดิม ข้างขวดแอลกอฮอล์และก๊อซปลอดเชื้อ กล่องไม้เล็กใต้เคาน์เตอร์มีการ์ดโน้ตจากลูกค้าสอดเพิ่มอีกหนึ่งใบ—อักษรสเปนสองบรรทัดลายมือเอ็นโซ เขาเสียบเข้าช่องว่างระหว่างการ์ดสองใบอย่างตั้งใจ

สองทุ่มครึ่ง ร้านปิด ไฟนีออนยังส่องเงาสีน้ำเงินอ่อนบนพื้นปูนด้านหน้า โปสเตอร์ “Numbing & Aftercare” ติดมั่นคงอยู่มุมผนังที่ลูกค้าทุกคนต้องผ่าน สโลแกนบนแถบล่างเป็นภาษาไทยตัวหนา “เส้นนิ่งเมื่อคนสบาย — เลือกยาชาแบบทาอย่างรู้เท่าทัน” ร้านค่อย ๆ เงียบลง เหลือเพียงเสียงฝนขูดหลังคาสังกะสีเบา ๆ ผู้คนเดินผ่านไปยังตลาดค่ำ รองเท้ากระทบน้ำกระเซ็นเป็นจุด ๆ ในเงาสะท้อนป้ายไฟ

เช้าใหม่อีกวัน กระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง วัยรุ่นหญิงจากเกาหลีใต้สองคนเปิดประตูก้าวเข้ามา ยกโทรศัพท์ให้ดูสตอรี่เมื่อคืนของเด็กหนุ่มชาวอาร์เจนตินา—เฟรมที่มีคำว่า “MVP = ยาชาแบบทา” ติดอยู่กึ่งกลางหน้าจอ ทั้งสองยิ้มให้ป้าย “Walk-in Welcome” ธีรยุทธชี้ไปที่โต๊ะรับแขก ยื่นเจลล้างมือ แท็บเล็ต และแฟ้มยินยอม พร้อมบอกประโยคเดิมด้วยน้ำหนักเท่าเดิม “มี ยาชาแบบทา ให้ครับ ถ้าต้องการ เราจะทดสอบแพ้ จับเวลา และอธิบายการดูแลทุกขั้นตอน”

และในตรอกเล็ก ๆ หลังตลาดค่ำที่คนเดินผ่านไม่หยุดหย่อน เรื่องเล่าใหม่-ใหม่ก็เริ่มขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า—ต่างคน ต่างภาษา ต่างลวดลาย—แต่มีจุดร่วมที่เรียบง่ายเหมือนโลโก้หลอดครีมบนโปสเตอร์: ยาชาแบบทา ตัวช่วยเล็ก ๆ ที่ทำให้ประสบการณ์รอยแรกของหลายคนกลายเป็นคืนที่กล้าจดจำ ไม่ใช่คืนที่อยากลืม.

ติดต่อสั่งซื้อ ยาชา ยาชาสัก หรือ ยาชาแบบทา ด้วยระบบอัตโนมัติ ได้ที่ หน้าเว็ปไซต์ https://ครีมยาชา.com/

ติดต่อเจ้าหน้าที่ ได้ที่ LINE ID : @TKTXTHAILAND [มี @ ด้านหน้า]